Stracone kolory
Dawne pory roku już są stracone
z milionami istnień w kroplach rosy,
to co nie zostało przez pamięć spalone
dręczy chłopca, który biegał tam boso.
Minęły lata w których kąpał miłości,
tańczą w myślach woskowe figury
- stracone kolory dawnych radości
znikły z dziecka ciszą ludzkiej natury.
Żalem i płaczem przeszłości nie ukoi
- inne są kolory ludzkiego wszechświata,
już swą przyszłość w wielką wiarę zbroi,
kupuje wieczność nieznanego świata.
Inne kolory błyszczą w kroplach rosy,
szumią w głowie błękitnym oceanem,
nie biega tam chłopiec, a tłum dziki, bosy
w przekonaniu, że chwila jest jego rajem.\
Władysław Turczuk