Piękno profonują piętnem hipokryzji,
przez życie płyną z nadmiarem niewiedzy,
energię ikon zbywają milczeniem,
wierząc w boskie cuda, zwane zbawieniem.
Duszy nie cieszy cudna, róża rodzima,
czerwone maki nie kwitną jak dawniej,
chabry błękitne nie łączą się z niebem,
chwali się inność w pogoni za chlebem.
Nieznany cud świata, gdzie inna wiara
niszczy odwieczne symbole postrzegania
w głośnych reklamach miłości, radości,
walczy demokracją w barwach chciwości.
Piękno dla piękna, dane przez naturę,
leży nieodkryte w sercu człowieka,
on patrzy zawistnie w bogate kraje,
kocha inaczej, obce czci zwyczaje.
Turczuk