Milczące kamienie

Wierni słuchacze - milczące kamienie

przez wieki mchem obrosły mądrości,

a trawy wysokie kładące cienie

do zwierzeń kuszą z dalekiej przeszłości.

Gdyby kamienie język ludzki znały

- z żywiołami one w tajemnej zmowie,

od poczatku razem z nimi istniały

- cierpliwie czekają, co wiatr opowie.

Jakie z nieba wieści piorun przyniesie?...

Czy kataklizm życia łzami nie zrosi?

Trawa ciekawska do samej ziemi gnie się;

nieme kamienie! - odpowiedzcie prosi.

Czasy minione na nich bruzdy wyryły,

promienie słoneczne codziennie grzały

- one ziemi mapami dawnych dziejów były!

W tych samych miejscach cierpliwie leżały.

Wierni słuchacze - milczące kamienie,

co nigdy skargami nikogo nie płoszą,

obce jest dla nich jakiekolwiek mówienie

- swoich tajemnic światu nie głoszą?!

Oczyma milczącymi w kosmos wpatrzone

- mową ciszy o czymś rozprawiają,

jakby na ziemi były zagubione?

Wielką tajemnicę w milczeniu chowają.

Władysław Turczuk