Dwa domy

Dwa domy

Stary drewniany, poczciwy dom

przy nim świerk pokryty śniegiem,

wszystko zabrał czas, jakby strzelił grom,

a ja nad pustym oceanu brzegiem.

Wiatr zimny piaskiem sypie w oczy

- wybrałem dom na końcu świata,

a stary za mną wszędzie kroczy

młodszego nie chce uznać brata.

Symbol starej, wiernej matki

sercem w starym domu bije

- w ogródku te same kwiatki,

które kocha i z nimi żyje.

Każde pokolenie ma swoją ojczyznę,

w marzeniach inaczej serca im biją

nie wracają na ojcowiznę

- współczesne ideały w duszy kryją.

Dwa bratnie domy, każdy inny,

który wybrać? - plączą się myśli

- nikt nie może tutaj być winny,

to serce powroty kiedyś wymyśli...

Władysław Turczuk