Zielona czarownica-wesele

Już jesień zamieniła kwiaty w owoce,

wiatr sieje po jeziorze bursztynowe liście

- kraszone deszczem pałacowe noce

koszmarem swoich latarń świecą mgliście.

Dzień jeszcze nie zamknął powiek wszechświata,

w kolorach krwawej czerwieni jesiennego słońca

ku czarnej łabędzicy tęczą wzrok widza ulata,

ona dumnie swą piersią lustro wodne roztrąca.

Tam w głębinach jeziora topielec na nią czeka

gdy noc zapadnie, w pełni eleganta księżyca

ożyje martwe serce pół ryby, pół człowieka,

w legendarnego delfina zamieni go czarownica.

Pobliski ocean utuli delfina w spokoju,

który jest łącznikiem wielkiego kosmosu,

nie będzie zabijał marzeń w krwawym boju

-zniknie zakładnik swego ziemskiego losu.

Tymczasem noc okryła jezioro swą tajemnicą,

smutne będzie dzisiaj to dziwne, wodne wesele,

letni muzykanci już pilnie swych ról nie ćwiczą

- z dawnej świetności pałacyku zostało niewiele.

Chmury życzliwie odsłoniły cząstkę jasnego nieba

-księżyc z trudem zmieścił w nim grube cielsko,

chce być obecny jak chór gwiezdny zaśpiewa

pieśń, która zmieni potwory mocą anielską.

.................................................

Na błękitnym ocenie tańczą delfiny walczyka,

gromadka ich dzieci morskim widzom się kłania

-ta para kocha człowieka!- ale go unika,

chociaż...niektórzy innego będą zdania.

Na jeziorze króluje już biała czarownica

zaczarowana w białoczarnego łabędzia,

swoją urodą, jak czarna matka zachwyca,

teraz ona w pałacyku nocą czas spędza.

Władysław Turczuk