Lato i jesień

Lato i jesień

Lato ciężką od owoców pochyla głowę

- obwisłą, kroplami deszczu zmoczoną,

na świat powieką patrzy zmęczoną

władzę jesieni przekazać gotowe.

Kwiaty dawno w owoce się zamieniły

radośnie potomstwem swym szczycą

- młode ptaki nisko swe loty ćwiczą,

na podbój przestrzeni ruszyły.

Jesienny smutek cicho się skrada

- kroplami deszczu spokój zaleca,

tylko wiatrzysko bardziej podnieca

mową przyrody "coś" opowiada.

Człowieka melancholia powoli dopada

w przeszłość wyciąga drapieżnie pazury,

nieznośna dla ludzkiej, subtelnej natury

- z całego życia jesienią spowiada.

Lato z jesienią się dogadują

- deszcz łączy te dwa światy,

smutek ogarnia ostatnie kwiaty,

zrodziły życie - swój koniec czują.

Tak chyłkiem jesień w życiu zawita

- czy naznaczy piętnem starości?

Wszystkie od nas zależą radości,

bo każdy inaczej pory roku czyta.

Władysław Turczuk