Bez fanfar

Po cóż mu fanfary

Trwożne bicie dzwonów

On namawiał do wiary

Nie świecących bufonów.

Mały człowiek swą wielkością

Już takim zostanie

Zadziwił świat skromnością

Przez swoje "kochanie".

Po cóż mu historia

Która dzieje pisze

Pozostanie gloria

Wielkość kocha ciszę.

To nie pożegnanie

Płakać więc nie trzeba

Ale wieczne trwanie

Wiara patrzy z nieba.

Tak już zawsze będzie

Wiary, którą głosił

Kiełkują ziarna wszędzie

Miłością ziemię zrosił.

Władysław Turczuk